Verhuizen naar de Stevenshof; paradijselijk of een nachtmerrie? De duizenden Leidenaren die in ’83 verhuisden naar de Stevenshof moesten flink wennen aan hun nieuwe woonomgeving. Zo blijkt uit dit artikel uit het Leidsch Dagblad, gedateerd 14 januari 1984. Wij, Stadskwartier Leiden, zijn anno 2022 op zoek naar de geportretteerde wijkbewoners.
Ongerief
Het ongerief door het ontbreken van bestrating en voorzieningen moeten de pioniers in de Stevenshof voor lief nemen. Daar staat wel een ruime en betaalbare woning tegenover. Woningen die overigens de nodige gebreken vertonen. Het gezegde luidt niet voor niets: “In een nieuwbouwhuis laat je eerst je grootste vijand wonen, daarna je beste vriend, pas na drie jaar ga je er zelf wonen”.
Contact
Waar de een zich al snel onderdompelt in buurtwerk (Gerard Klerk is al voor verhuizing secretaris van de bewonersvereniging) en nieuwe contacten legt, trekt de ander zich somber terug in huis. De gezelligheid van Leiden Noord wordt bijvoorbeeld door vader en zoon Van Gameren gemist: “Ik zal hier nooit wennen” zegt het zoontje.
Erkenning
De erkenning dat de Stevenshof óók bij Leiden hoort ontbreekt bij buitenstaanders én bij buurtbewoners. Zo zegt Van der Linden dat ze “niet terug naar de stad wil”. Ze lijkt even vergeten dat Leiden groter is dan de singels. De stad stopte, door de bouw van de Merenwijk eind jaren zeventig, niet meer voorbij de Willem de Zwijgerlaan en anno jaren tachtig ook niet meer bij station de Vink.
Zoektocht
Wij zijn op zoek naar de bewoners uit dit artikel. Wonen bijvoorbeeld Cees de Roo, mevrouw Ramakers en Corry van den Berg nog steeds in de Stevenshof? Is de familie van Gameren gebleven? En de baby van de familie Otgaar, is het daarmee goed gekomen? Neem contact op, wij komen graag langs voor een interview.