Ingeklemd tussen een doktersafspraak en lunchtijd ontvangt Bram Pater ons in zijn appartement aan het Kooiplein. Hij heeft het druk vandaag: ‘Als we klaar zijn doe ik de boodschappen, maar ik moet om vier uur weer terug zijn. Dat gaat de pakketdienst open.’
Pakketdienst? Dat prikkelt onze nieuwsgierigheid. Bram’s huis blijkt een Homer, een afhaalpunt voor pakketjes te zijn: ‘Iedere dag, tussen vier en acht halen buurtbewoners bij mij pakketjes op. Kleding, boeken, maar ook tv’s en complete meubels! Soms staat mijn gang zo vol dat ik er zelf niet meer door kan.’
Spaarpot
Met het geld wat Bram per pakketje verdient, zo’n 96 cent, steunt hij een weeshuis in Polen: ‘Het is geen vetpot nee, maar daar heb ik iets op bedacht. Een sorry potje.’ Bram staat op en loopt naar de deur. Hij komt terug met een zilverkleurige spaarpot: ‘Mensen die een pakketje afhalen en sorry zeggen, die moeten betalen. Geen vast bedrag, maar gewoon, symbolisch. Vorig jaar zat er ruim driehonderd euro in.’
Sorry!
En sorry, dat hoort Bram vaak. Heel vaak. ‘Mensen komen vaak te vroeg of veel te laat. Of ze laten een enorm pakket bezorgen. Laatst nog, iemand liet een tv bezorgen. Met twee man moesten ze ‘m komen ophalen. Het paste amper in de lift!’ Terwijl wij aan tafel onze koffie opdrinken gaat de bel. ‘Verwacht jij iemand schat?’ vraagt Bram aan zijn vrouw: ‘Nee.’ Bram staat op. ‘Dan zal het wel een pakketje zijn.’
Te vroeg
En inderdaad. Een dame aan de deur. Ze komt haar nieuwe schoenen ophalen: ‘Sorry! Ik ben geloof ik te vroeg…’ En Bram zegt: ‘Ja, dat klopt. Je treft het dat ik thuis ben.’ Bram haalt de spaarpot tevoorschijn: ‘Heb je een kleine bijdrage? Om het goed te maken?’
In Mijn Wijk magazine lees je de verhalen van bewoners, ondernemers en vrijwilligers uit de zes Leidse Wijkwinkelcentra. Nieuwsgierig? Haal jouw exemplaar in de Stevensbloem, Diamantplein, Luifelbaan, Wagnerplein, Kooiplein of de Kopermolen. In dit blog lees je de verhalen die het magazine nét niet haalden.