Een van de mooie kanten van het schrijversvak is dat schrijven altijd en overal kan. In een chique kantoor, aan de keukentafel of in de trein, het kan allemaal. Er bestaat geen slecht-schrijf-weer. Buitenfotografie daarentegen is sterk weersafhankelijk.
Fons Verheijen
De mist die half januari dagenlang boven de stad hangt wakkert Stefanie’s creativiteit aan. Een dag voordat we architect Fons Verheijen gaan portretteren krijg ik van haar een app: ‘Ik wil Fons van onderaf fotograferen in de mist. De wind wappert zijn zwarte jas open, op de achtergrond zie je de contouren van zijn kunstwerk’. Ik app terug dat ik het idee fantastisch vind. Fons, die in het Stevenshof Magazine uitgebreid verteld over ‘zijn’ woningen, is een lange, statige man met spierwit haar. Zijn stem is zwaar, zijn passen en gebaren zijn groot. Zijn verschijning is imposant en vraagt om een dito foto.
Grijs-grise-grau
Als we voor onze afspraak de Margaret Staalstraat inrijden gaan de mondhoeken van Stefanie omlaag. De woningen zijn grijs, de straatstenen zijn grijs, de wolken zijn grijs. Fons stapt uit zijn auto in een grijze jas. Ik onderdruk een lach. Nu een foto maken betekent enkel zijn witte haar vastleggen. Stefanie, zware camera om de nek, wandelt geduldig mee door de ijzige kou terwijl ik Fons bevraag. Ondertussen tuurt ze naar de lucht. Ze hoopt op een streepje licht, een flauw zonnetje. Het komt niet. Ze zegt: ‘Fons ik ga je bellen voor een nieuwe afspraak goed?’
Comfortabel
Comfortabel onder een kleedje werk ik de komende dagen het interview uit wetende dat Stefanie uit het raam staart en wacht op die ene perfecte mistbank, schapenwolkje of zonnestraal. Wij schrijvers hebben het toch maar makkelijk.
Foto: brug richting de Dobbedreef. De stalen constructie is een ontwerp van Fons Verheijen. Fotocredits: Stefanie Uit den Boogaard